Italië - here I come!
Een ritje door de wolken
Ik schreef al eerder dat ik het vrij spannend vond om door de bergen te rijden in Zwitserland. De smalle wegen, de haarspeldbochtjes en het ontbreken van vangrails op sommige plaatsen, werden toch in de loop van de week steeds minder eng. Vanochtend ervoer ik een overtreffende trap van eng.
Vanochtend pakte ik mijn spullen bij elkaar, de volgende bestemming is Civate in Italië. Om hier te komen moest ik eerst een behoorlijk stuk door de bergen rijden alvorens ik bij de Gotthardtunnel uit zou komen. Van een afstand viel al te zien dat de wolken rondom de bergen bleven kleven. Hier niet verder over nadenkend begon ik aan mijn reis.
Onderweg viel het water met bakken uit de lucht. Niet alleen regen maar ook ontstonden er spontaan watervallen vanuit de bergen die het wegdek van extra vocht voorzagen. Op veel stukken hebben ze dit opgelost door grote openingen langs het wegdek te maken die dit water opvangen, gelukkig. Hoe hoger ik kwam hoe mistiger het werd. Op een gegeven moment kon ik nog maar iets van 3 tot 5 meter voor mij uit kijken. Ik besefte mij ineens dat ik door de wolken reed die ik eerder van een afstand had gezien. Er was maar weinig ander verkeer te bekennen op de route, dus realiseerde ik mij dat andere mensen dit inzicht blijkbaar wèl hadden. Toch moest ik er langs.
Ik praatte hardop tegen mijzelf dat ik me moest ontspannen, dat ik goed op de middenstrepen op de weg moest letten maar ook dat ik niet zo'n schijterd moest zijn. Ik had per slot van rekening alle tijd om er te komen. Ik vroeg me af wanneer ik weer ging dalen, want ik vond het alles behalve leuk! De route die normaal gesproken minder dan een uur zou duren, heeft me bijna 2 uren gekost (en bijna een jaar van mijn leven :P haha). Toen de daling eenmaal inzette, kwam ik al vrij vlot op de snelweg terecht. Yes! Weer een horde overleefd! Italië here I come!
Ik kon pas om een uur of 5 terecht bij mijn verblijf. Daarom ben ik onderweg maar een aantal keren gestopt om alvast iets van het Comomeer te zien. Daarnaast gaf het mij ook wat ruimte om te wennen aan de wat agressievere rijstijl die ze er hier op na houden en het verschil in infrastructuur. Toch wel wat anders dan het best wel chille Zwiterland.
Eenmaal bij mijn appartement werd ik warm ontvangen door de host en diens familie. Het valt me wel op dat men hier amper een woord Engels spreekt, dus Google translate deed zijn werk. Het verblijf is prima verzorgd en gelukkig ook lekker koel. Ik zit hier midden in een woonwijk en vind dit best wel knus. Ik hoop echter wel dat het kind van hiernaast (een jaar of 10) een dezer dagen ophoudt met schreeuwen. Ik moet me steeds inhouden om niet hetzelfde te gaan doen... Je weet wel, net als die reclame waarbij moeders ook maar op de grond gaat liggen schreeuwen in de supermarkt? lijkt me heerlijk! Maar ik zal me inhouden....
De toerist uithangen
In de hoop dat ik de oversteek naar Italië durfde te maken, had ik thuis al wat bezienswaardigheden gepind op Google. Je wilt ook wat kunnen doen als je daar zin in hebt toch?
Dus vol goede moed ging ik op weg naar Orrido die Bellano, een kloof waar je op mooi gevormde wandelpaden langs watervallen kunt lopen. Het was een half uurtje rijden, maar er was nauwelijks een parkeerplaats te vinden. Ik was vergeten dat het zaterdag is en niet alleen toeristen, maar ook de bewoners zelf op pad gaan op zo'n stralende vakantiedag. Na zo'n 1,5 uur zoeken heb ik het opgegeven.
Toen wilde ik doorrijden naar Villa Monastero, een villa met een prachtige botanische tuin, zo'n 20 minuten verderop. Het duurde een uur voordat ik er was en een wachtrij van wel 70 mensen voor de ingang zag staan. Zoveel mensen, daar had ik geen zin in. Dus voetje op het pedaal en een mooi stuk langs het Comomeer gereden met hier en daar een stop om te genieten van het mooie weer en de omgeving. Al met al 5 á 6 uurtjes onderweg geweest. Misschien van de week nog maar eens proberen.
Dat heb ik weer...
Eenmaal terug bij het verblijf de laptop aan, drankje erbij en kippetje in de oven. Het is een oude gasoven en ik dacht dat het wel moest kunnen... Tot ik de dikke blauwe rook uit de keuken zag verschijnen.
Niet heb ik alleen het verblijf bijna in de fik gezet, ik heb ook meteen alle buren hier uitgerookt/ half vergast... Aangenaam kennis te maken! Ik ben Hanskje! #Kuch #LetterlijkeKuch
De buurvrouw kwam aangelopen en heeft samen met mij, met handdoeken lopen wapperen om alle blauwe rook weer uit het appartement te krijgen. Even later kwam ze terug met haar telefoon en sprak via Google translate een berichtje in: Of ik ook een bord pasta met saus van haar wilde hebben en dat ik me niet druk moest maken. Wat aardig! Mijn kippetjes lagen ondertussen netjes in de koekenpan te sudderen, dus ik bedankte vriendelijk.
Toen ze zich daarna probeerde te verontschuldigen voor het geschreeuw van haar dochter, kon/ wilde ik niet anders reageren dan: "Geschreeuw? Oh, dat was mij nog niet opgevallen."
